Το πλυντήριο, του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου στον Πολυχώρο Τέχνης Alte Fablon

3 Ιανουαρίου 2024

60 2 λεπτά ανάγνωσης

Το Alte Fablon παρουσιάζει την παράσταση «Το πλυντήριο», του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου.

Σε ένα πολύ κοντινό μέλλον (ή και σε ένα ακόμη κοντινότερο παρόν) δυο γυναίκες συναντιούνται τρεις φορές σε ένα δημόσιο πλυντήριο ρούχων. Στις συναντήσεις τους μιλούνε για τα παιδιά τους, για τα εκπαιδευτικά ντοκιμαντέρ του Διαδικτύου, για την τρομερή δύναμη της Εξέλιξης. Ωστόσο σύντομα οι θεατές μαθαίνουν και για μια Αρένα, για δημόσιους αποκεφαλισμούς κοριτσιών σε ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη, για ένα αγόρι που γυαλίζει το τσεκούρι του, για το άρωμα του πεύκου που ευωδιάζει στα φρεσκοπλυμένα ρούχα.

Τι σημαίνει εντέλει η Εξέλιξη; Και πώς μπορεί να είναι καλοσύνη ένα τσεκούρι που κατεβαίνει; Από ποια αίματα καθαρίζουν τα ρούχα στο πλυντήριο;

Ένα δυστοπικό θρίλερ για την κυρίαρχη Ευγονική – και τα εγκλήματα των καλών ανθρώπων που περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει το πλυντήριό τους.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Το ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ξεκίνησε από ένα θεμελιακό αίτημα που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια: Το πώς ο καλός διαφωτισμένος άνθρωπος της Δύσης γίνεται υποδοχέας και εντέλει φορέας του χειρότερου κακού: του ευγονικού φόνου. Κάποτε, μια νύχτα, και ύστερα από πολλές αποτυχημένες απόπειρες, αναδύθηκε σχεδόν συμπτωματικά μέσα στο νου μου μια συνθήκη: Δυο καλές γυναίκες, δύο μητέρες, σε ένα δημόσιο πλυντήριο – δυο γυναίκες που περιμένουν να ξεπλύνουν τα ρούχα τους από τα αίματα. Γύρω θα απλώνει μια μυρωδιά πεύκου.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Αμέσως σχηματίστηκαν τα πάντα, το έργο ολόκληρο: Οι Δημόσιοι Αποκεφαλισμοί των κοριτσιών, το τσεκούρι του Μο, η Αρένα, ο Νόμος, η Εξέλιξη, ο θόρυβος που κάνει η Γη όταν γυρίζει, οι άνθρωποι που συνηθίζουν τα πάντα.

Αυτοί οι «καλοί άνθρωποι» που γίνονται και θα γίνονται οι φορείς του κακού είμαστε εμείς. Το ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ας είναι ένα σήμα κινδύνου για όσα εγκλήματα ετοιμαζόμαστε να κάνουμε.

Με τον Γιάννη Παρασκευόπουλο και την Μαγδαληνή Μπεκρή έχουμε βαθιά και παλιά φιλία και συνεργασία εδώ και τρισήμιση δεκαετίες – υπό μία έννοια υπήρξαν δάσκαλοί μου στο θέατρο στην ασυνάρτητη Θεσσαλονίκη του 1990. Και η υπέροχη παράσταση του ZYKLON που έφτιαξε ο Γιάννης το 2015 υπήρξε σημαδιακή για την (έτσι κι αλλιώς μεταιχμιακή) προσπάθειά μου στην γραφή. Την Ελένη Δημοπούλου την θαύμαζα απεριόριστα από μακριά: για όσα δημιούργησε και για αυτά που κάνει. Και νά που τώρα η ζωή μού ξαναδίνει το δώρο μιας συνεργασίας με ετούτους τους τρεις υπέροχους ανθρώπους στην γενέθλια πόλη μου.

Αυτός είναι για μένα ο στόχος της τέχνης: Να ανταμώσουμε μαζί μέσα στην σκόνη του χρόνου, να καταθέσουμε το κοινό μας χνάρι…

– Θανάσης Τριαρίδης, Νοέμβριος 2023