Θωμάς Κινδύνης: «Πέθανε στα χέρια μου τον Δεκέμβριο του ’81, εγώ του έκλεισα τα μάτια, τεράστια απώλεια»
O Θωμάς Κινδύνης μίλησε στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου για τις κακοποιητικές συμπεριφορές που έχει βιώσει στο Θέατρο αλλά και τον θάνατο του δασκάλου του, Δημήτρη Ροντήρη, που τον συγκλόνισε.
Στην πορεία σας ήρθατε αντιμέτωπος με κακοποιητικές συμπεριφορές;
Σαφώς. Είχα όμως τη μεγάλη τύχη από τα 18 μου χρόνια και για 11 χρόνια να είμαι πλάι στον Δημήτρη Ροντήρη, που δεν ήταν μόνο μεγάλος καλλιτέχνης, αλλά και ένας άνθρωπος που απέπνεε ήθος και αξιοπρέπεια. Έμαθα πολλά από αυτόν και μου είχε πει κάτι που θα το μεταβιβάσω στις νεότερες γενιές.
Έλεγε «να έχετε στην κωλότσεπη την παραίτησή σας. Όποιος σας ζορίζει έξω από τους στόχους σας να του την πετάτε στη μούρη και να φεύγετε». Αυτό εγώ το τήρησα. Σαφώς και υπήρξαν άνθρωποι που ήθελαν το παραπάνω από εμένα και το αντιμετώπισα είτε ψύχραιμα, λέγοντας άντε γεια, είτε τους είπα «καθίστε γιατί θα φάτε ξύλο». Ήμουν και λίγο άγριος στα νιάτα μου (γέλια).
Χάσατε ποτέ δουλειά λόγω του ότι δεν ενδώσατε σε αυτά που ήθελαν;
Δεν νομίζω. Γενικά ποτέ δεν ζήτησα δουλειά. Έχω δώσει μόνο δυο φορές ακροάσεις και αυτές στα νιάτα μου. Πάντα χτύπαγε ένα τηλέφωνο, ακόμη και ανθρώπους που απέκρουσα, μπορεί να μην μου έδωσαν τον πρώτο ρόλο αλλά τον δεύτερο (γέλια). Δεν ενέδωσα πουθενά και πάντοτε υπήρχε μια ζήτηση.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να βιώσατε;
Ο θάνατος του Δημήτρη Ροντήρη, ένιωσα ότι ορφάνεψα, γιατί χρωστούσα το ζην στον πατέρα μου και το ευ ζην σ’ εκείνον. Στις 22 Δεκεμβρίου του 1981 πέθανε στα χέρια μου, εγώ του έκλεισα τα μάτια και ήταν τεράστια απώλεια. Έχασα για ένα δύο χρόνια τον μπούσουλα, δεν ήθελα να δουλέψω πουθενά. Είχα πάθει μια γενικότερη σύγχυση, αλλά σιγά σιγά συνήλθα. Κράτησα την ουσία του δασκάλου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα δημιουργήσω μια στέγη τέτοια, ώστε να μεταλαμπαδεύσω το πνεύμα και την αισθητική του.
Υπήρξαν και άλλες δύσκολες στιγμές και οικονομικά όταν έμεινα άνεργος και δεν είχα να πληρώσω το ενοίκιό μου, αλλά κάτι πάντα γινόταν. Όταν διατηρείς τον στόχο σου, όλα συνηγορούν και ξαφνικά χτύπαγε το τηλέφωνο για μια δουλειά. Πιστεύω όλα γίνονται για κάποιον λόγο και αν αναζωπυρώνεις συνεχώς τον στόχο σου, θα βρεις τον δρόμο σου.
