Ναταλία Γερμανού: «Έχω υπάρξει ένα σιχαμένο βρωμόπαιδο, στην ανάγκη μου να επιβιώσω, έβγαινε ο κακός μου εαυτός»
Για όλους και για όλα μίλησε η Ναταλία Γερμανού στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» και τη Δανάη Μπάρκα.
«Στη ζωή μου προσπαθώ να λέω όσο πιο συχνά μπορώ το “καλύτερα δε γίνεται”, γιατί έχω περάσει πολλά χρόνια ως ένα ανικανοποίητο άτομο, στα όρια της αχαριστίας. Πλήρωσα το γεγονός ότι ήμουν ένα ανικανοποίητο άτομο.
Το σύμπαν ή ο Θεός έχουν ένα τρόπο που σου δίνουν τα μαθήματα τους. Από ένα σημείο και μετά έμαθα να ευχαριστιέμαι με αυτά που έχω και να λέω στον εαυτό μου ότι τώρα είμαστε πολύ καλά, καλύτερα δε γίνεται. Έμαθα να λέω πιο πολύ “ευχαριστώ Θεέ μου” πάρα “σε παρακαλώ Θεέ μου, κάνε μου αυτό”», είπε αρχικά η Ναταλία Γερμανού.
Για την κριτική που έχει δεχτεί για τις απόψεις της: «Δεν αισθάνομαι πρότυπο, γιατί πιστεύω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που θεωρεί λανθασμένες τις απόψεις μου. Έχω φάει πάρα πολύ βρισίδι υπερασπιζόμενη ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων που κατά τη γνώμη μου χρειάζονταν αγάπη ή στήριξη. Από μικρο παιδάκι δεν άντεχα την αδικία. Όταν αισθάνομαι ότι κάποιος αδικείται νιώθω μία ακατανίκητη ανάγκη να πάρω το μέρος του ό,τι και αν ακούσω μετά».
Η Ναταλία Γερμανού αναφέρθηκε στον πατέρα της, τον αείμνηστο δημοσιογράφο Φρέντυ Γερμανό, αλλά και την ταμπέλα του βύσματος που της κόλλησαν στην αρχή της καριέρας της:
«Στο ξεκίνημα της πορείας μου ήμουν για τους άλλους το λεγόμενο βύσμα. Ήμουν πάντα αυτή που κάποιος την έβαλε κάπου, γιατί ήταν η κόρη του Φρέντυ Γερμανού και που θα έπρεπε να αποδείξει εάν αξίζει τη δουλεία.
Ο πατέρας μου δεν σήκωσε ποτέ κανένα τηλέφωνο για να μου κλείσει την παραμικρή δουλεία. Ξέρω πολύ καλά ότι το όνομα του πατέρα μου από μόνο του άνοιγε πόρτες. Τα παιδιά που κουβαλάνε ένα «βαρύ» όνομα πρέπει να αποδείξουν πολύ περισσότερο την άξια τους από έναν άνθρωπο που απλώς έχει ταλέντο. Δεν χρειάστηκα υπεράσπιση, το μόνο που χρειάστηκα ήταν να δουλέψω πολύ και να γίνω καλύτερος άνθρωπος».
«Πολλές φορές στην καριέρα μου έχω υπάρξει ένα σιχαμένο βρωμόπαιδο απλά και μόνο γιατί στην ανάγκη μου να επιβιώσω, έβγαινε ο κακός μου εαυτός. Κάπως έπρεπε να επιβιώσω από τα «μαχαίρια» που πεταγόντουσαν πίσω μου και δεν ήξερα ποιο θα με βρει. Ζήτησα πολλές συγγνώμες. Κάποιοι μου είπαν ότι χαίρονται πολύ, κάποιοι ότι δεν το περίμεναν από εμένα και κάποιοι ότι συμβαίνουν αυτά στο χώρο μας.
Κλαίω πολύ και μου αρέσει αυτό. Θεωρώ ότι το κλάμα είναι υγεία. Δεν φοβάμαι καθόλου να κλάψω, να τσαλακωθώ, να πέσω κάτω και να παρακαλέσω ή να συγκινηθώ. Στο σπίτι μου είμαι αρκετά μοναχική, επιλέγω αρκετές φορές να είμαι μόνη με τον εαυτό μου γιατί μου πήρε πολλά χρόνια να τον αποδεχτώ και να τον αγαπήσω. Όταν κατάφερα να αποδεχτώ τελικά τον εαυτό μου, θεώρησα τις στιγμές που περνάω με εμένα πολύτιμες», πρόσθεσε στη συνέχεια.
