Σπύρος Λαζάρου – Berlin eins, zwei, drei: Έκθεση στον χώρο τέχνης artworx

3 εβδομάδες πρίν

8 2 λεπτά ανάγνωσης

Το δικό του Βερολίνο, παρουσιάζει ο φωτογράφος Σπύρος Λαζάρου στη νέα του έκθεση “Berlin eins, zwei, drei”, στην γκαλερί artworx, σε επιμέλεια της Μαρίας Ξανθάκου και της Ιζαμπέλα Φρανσές.

Ο Σπύρος Λαζάρου έχει απαθανατίσει πολλές και εντελώς διαφορετικές απόψεις της γερμανικής πρωτεύουσας, μεταφέροντας την ατμόσφαιρα των δρόμων της, εστιάζοντας τόσο στους χώρους, τα φυσικά και βιομηχανικά τοπία της, όσο και στον σύγχρονο άνθρωπο της πόλης, καταφέρνοντας τελικά να συνθέσει έναν προσωπικό τόπο.

Όπως σημειώνει, με αφορμή την έκθεση, ο φωτογράφος Πάνος Ροζάκης: «Η Τέχνη της Φωτογραφίας «συνομιλεί» προνομιακά με τov χρόνο, αφού αντλεί το υλικό της από το Πραγματικό. Μια φωτογραφία δεν αποτελεί παρά έναν πανηγυρικό εορτασμό της στιγμής, όπου διαιωνίζεται – μια ανάσα αθανασίας.

Τα ταξίδια ιδιαίτερα «συνομιλούν» προνομιακά με τη φωτογραφία, αφού ενισχύουν την επιθυμία σύνδεσης με το παρόν και οι εικόνες συμπυκνώνοντας τη βιωμένη εμπειρία πυροδοτούν τις αναμνήσεις.

Οι φωτογραφίες του Σπύρου Λαζάρου είναι το αποτέλεσμα των επαναλαμβανόμενων ταξιδιών του την τελευταία δεκαετία στον δικό του προνομιακό τόπο φωτογραφικών αναζητήσεων. Αν όμως τον κατονομάσουμε κινδυνεύουμε να παρερμηνεύσουμε τις προθέσεις του φωτογράφου· που δεν είναι να μας προσφέρει το πανόραμα μιας πόλης μέσα από τα μάτια του περιστασιακού επισκέπτη της, αλλά να συλλέξει οπτικές ψηφίδες – μικρά θραύσματα ονείρων, επιθυμιών και φόβων, συνθέτοντας έναν προσωπικό «τόπο».

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Ένα αινιγματικό βλέμμα στη μέση ενός ανθρώπινου ποταμού, η Στήλη μιας Νίκης απόμακρης, ειρωνικής και διφορούμενης, απόκοσμοι χώροι, βλέμματα στοχαστικά, μοναχικές παρουσίες, τρυφεροί υπαινιγμοί και διακριτικό χιούμορ. Ο φακός εστιάζει «εις τον τύπον των ήλων». Ένα Βερολίνο έξω από τον τόπο και τον χρόνο. Το Βερολίνο του φωτογράφου.»

ΔΕΣ 5 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Αυτοβιογραφικό του καλλιτέχνη

Γεννήθηκα τον Απρίλη του 57 στην Αθήνα και το πατρικό μου σπίτι είναι στο Παλαιό Φάληρο. Από τότε και για πολλά χρόνια ήμουν εκτεθειμένος στην φωτογραφική μηχανή του πατέρα μου που είχε πάθος με τις οικογενειακές αναμνηστικές φωτογραφίες.

Άρχισα να φωτογραφίζω στα 18 μου όταν έπεσε στα χέρια μου μία Zenit E. Ήμουν φοιτητής της Ιατρικής στο Αριστοτέλειο στην Θεσσαλονίκη και η πρώτη μου δυσκολία ήταν να μου περισσεύουν χρήματα για να αγοράζω φιλμ και να εκτυπώνω τις φωτογραφίες μου.

Εκείνα τα χρόνια ήμουν περισσότερο απορροφημένος με τον κινηματογράφο και τις ταινίες σινεφίλ και δεν μπόρεσα να γνωρίσω την δημιουργική φωτογραφία όπως σήμερα. Δεν βρέθηκε ίσως κάποιος να με καθοδηγήσει.

Τον Σεπτέμβριο του 2014 ξεκίνησα δίπλα στον Πλάτωνα Ριβέλλη να αναγνωρίζω τα λίγα φωτογραφικά γεγονότα που θα μπορούσα να δημιουργήσω. Όπως λέει ο ίδιος η ουσιαστική ενασχόληση με την τέχνη είναι πάντα ερασιτεχνική, αφού συνδέεται-ουσιαστικά και ετυμολογικά -με τον έρωτα για την τέχνη. Η ενδεχόμενη υλική αμοιβή, ευκταία πάντοτε, δεν την μετατρέπει σε επάγγελμα, αφού ωχριά πάντοτε μπροστά στην ηθική αμοιβή και την ικανοποίηση του ερωτικού πάθους.

Του οφείλω πολλά γιατί μπορώ να απολαμβάνω μαζί του και τα μέλη του Φωτογραφικού Κύκλου που γνώρισα, ένα ταξίδι δημιουργίας που δεν φαίνεται να έχει όρια.

Πηγή: culturenow.gr