Άννα Κορακάκη: «Ήταν δύο χρόνια μαρτύριο» λέει για τον εμμονικό θαυμαστή της

Η Άννα Κορακάκη λίγο καιρό μετά την πρόταση γάμου που δέχτηκε από τον σύντροφό της, παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town.

Διαβάστε όλα όσα ανέφερε στην συνέντευξή της η χρυσή ολυμπιονίκης:

Έχεις σκεφτεί ποτέ να εγκαταλείψεις τον πρωταθλητισμό;

Πάρα πολλές φορές. Αν μιλήσεις και με άλλους πρωταθλητές, αυτή είναι μία σκέψη που έρχεται συχνά στο μυαλό. Είναι πάρα πολύ δύσκολος και απαιτητικός ο πρωταθλητισμός. Σε κουράζει και σωματικά, αλλά και ψυχικά. Ωστόσο συνεχίζεις γιατί αυτή μπορεί να είναι μία σκέψη που ενδέχεται να έρθει πάνω στην κούραση ή σε μία απογοήτευση, αν δεν έχεις κάνει πολλούς καλούς σερί αγώνες. Παρ’ όλα αυτά, η φλόγα και το πάθος μέσα μου γι’ αυτό που κάνω είναι τόσο ισχυρά που υπερνικούν τη σκέψη για παραίτηση.

Τι σε γοήτευσε τόσο σε αυτό το άθλημα;

Η αρρωστημένα απαιτητική και δύσκολη τεχνική του. Από μικρό παιδί, όταν έπιασα το όπλο και είδα τι χρειάζεται, τι έπρεπε να κάνω και πόσο δύσκολο είναι, με γοήτευσε. Ο πατέρας μου ήταν πολλά χρόνια μέλος της Εθνικής ομάδας. Εγώ μικρή έκανα στίβο ως ενασχόληση, όχι πρωταθλητισμό. Κάποια στιγ- μή στα 12 είχα ένα θέμα με τα πόδια μου και σταμάτησα. Βρήκε ο μπαμπάς την ευκαιρία να με ρωτήσει αν θέλω να δοκιμάσω και έτσι ξεκίνησα. Ως τελειομανής από τη φύση μου, με κέρδισε, το ερωτεύτηκα κατευθείαν.

Πώς διαχειρίστηκες το σχόλιο «Η Άννα Κορακάκη τα θαλάσσωσε», που άκουσες όταν κατέκτησες την 6η θέση στους Ολυμπιακούς του Τόκιο;

Αυτό το έμαθα αφού ολοκλήρωσα τους αγώνες μου. Όταν είμαι σε πολύ μεγάλους αγώνες, ειδικά σε Ολυμπιακούς, δεν βλέπω καθόλου το κινητό, δεν μπαίνω στο Internet και δεν έχω καμία επαφή για να είμαι όσο μπορώ ανεπηρέαστη και να μη χαλάσει από κάτι η ψυχολογία μου. Και επειδή, όπως σου είπα, είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη, δεν μπαίνω να δω τίποτα – όχι μόνο τα σχόλια που μπορεί να αφορούν εμένα. Μπορεί να δω μία στενάχωρη είδηση ή αδέσποτα ζωάκια και να με χαλάσει πάρα πολύ, οπότε το αποφεύγω. Δεν με στεναχώρησε το σχόλιο για εμένα, αλλά με τρόμαξε που αυτός ο άνθρωπος είχε βήμα και μπορούσε να λέει ό,τι του κατέβει. Το ότι μπορεί να διαδίδει πως μία 6η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το να προκριθείς σε τελικό είναι αποτυχία.

Όλα αυτά τα πλασαρίσματα λίγο κάτω από τα μετάλλια σπουδαίων αθλητών για τρίχες δεν μπορούν να θεωρούνται αποτυχία. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να κάνουν τελικό μετά από μία ώρα και να έχουν διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν το πήρα προσωπικά, με στεναχώρησε που μπορεί να αποθάρρυνε άλλους ανθρώπους. Τα μετάλλια είναι η στιγμή. Είναι και οι 8 ισάξιοι.

Μοιράστηκες δημόσια την περιπέτεια με τον άνθρωπο που σε παρακολουθούσε. Πόσο σε καθόρισε όλο αυτό;

Και δεν έγραψα τίποτα. Αυτό ήταν το ένα δέκατο αυτών που έγιναν. Είναι κάτι τραυματικό. Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Όχι μόνο με καθόριζε, με όριζε κιόλας: Για δύο χρόνια κάθε μου κίνηση, κάθε μου πράξη, κάθε μου στιγμή. Επί δύο χρόνια με το που έβγαινα από το σπίτι ήταν αυτό το πράγμα. Δεν σου κρύβω ότι ακόμα το σκέφτομαι, δεν φεύγει νομίζω ποτέ. Απλώς μαθαίνεις κάπως να ζεις με αυτό και να το διαχειρίζεσαι για να μη σε τρελαίνει και να μην είσαι έρμαιο συναισθημάτων και φοβιών. Και φαντάσου πώς μπορεί να ένιωσε ο δημοσιογράφος που έκανε εκείνο το σχόλιο στους αγώνες του Τόκιο όταν έμαθε τι μου συνέβαινε.

Δηλαδή έβγαινες από το σπίτι και έβλεπες τον άνθρωπο αυτό μπροστά σου;

Ναι, διαρκώς. Και δεν τελείωνε εκεί: Με ακολουθούσε, πήγαινε όπου πήγαινα από πίσω μου. Στο αυτοκίνητο έβρισκα λουλούδια ή σημειώματα, ασταμάτητα και αδιάλειπτα. Μια μέρα που δεν ήταν ο τότε σύντροφός μου στο σπίτι αποπειράθηκε με ένα φίλο του να μπουν μέσα στο διαμέρισμά μου όταν ήμουν μόνη.

Κόντεψε να σπάσει την πόρτα και ήμουν ολομόναχη στο σπίτι. Δεν ξέρεις τι θα γινόταν αν έμπαινε. Είχαμε πάρα πολλά: απειλές, εκφόβιζε φίλους μου, δικούς μου ανθρώπους, γνωστούς μου στις δουλειές τους. Ήταν δύο χρόνια ένα μαρτύριο. Όμως, δεν είναι τόσο όλο αυτό το κυνηγητό, όσο το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος που σε κυνηγάει σου έχει δώσει άπειρα δείγμα- τα πως είναι δυνητικά επικίνδυνος. Αυτό σε κρατάει συνέχεια σε εγρήγορση για άμυνα. Είναι το απρόβλεπτο, δεν ξέρεις πώς μπορεί να αντιδράσει ο άλλος, δεν ξέρεις τι σε περιμένει, και αυτό το κάνει τρομακτικό. Εκεί που ηρεμούσε, ξαφνικά από το πουθενά κάτι απρόβλεπτο γινό- ταν. Εκεί είναι η λεπτή γραμμή.

Πότε κατάλαβες πως έπρεπε πλέον να κάνεις κάτι;

Ήταν η απόπειρα να μπουν στο σπίτι τότε κάλεσα την αστυνομία, πήγε αυτόφωρο, έγιναν όλες οι διαδικασίες και μετά από λίγους μήνες ήταν ο εμπρησμός του αυτοκινήτου του τότε συντρόφου μου. Εκεί μάλιστα κινδύνεψαν και άνθρωποι γιατί ήταν σταθμευμένο στο κέντρο της πόλης, κάτω από μια μεγάλη πολυκατοικία. Κάηκε το μισό κτίριο, κάηκαν κι άλλα οχήματα.

Δηλαδή όλη αυτή η ιστορία έγινε επειδή σε θαύμαζε υπερβολικά; Του έγινες εμμονή;

Ήταν καθαρά εμμονικός. Έχουν βρεθεί αρχεία με εμένα, φωτογραφίες μου και πράγματα που ποστάρω, σε τηλέφωνά του και υπολογιστές, αποθηκευμένα και τριπλοαποθηκευμένα.

Εσένα αυτό πώς σε κάνει να νιώθεις; Έχει προσπαθήσει να κάνει κάτι; Και τι μπορώ να κάνω;

Μέχρι τώρα όχι, αλλά έχω αλλάξει σπίτι και δεν ξέρω σε τι φάση είναι –αν έχει κάνει ψυχανάλυση– δεν γνωρίζω και δεν θέλω να γνωρίζω. Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι και αυτό με στεναχωρεί πολύ, το ότι δηλαδή τα θύματα είναι απροστάτευτα. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να βρούμε τρόπους, μεθόδους και λύσεις. Γιατί πάντα πρέπει να γίνει το πολύ κακό πρώτα και μετά να λάβουμε μέτρα; Δηλαδή μόνο αν τότε ή τώρα με περίμενε κάπου και μου έκανε ανεπανόρθωτο κακό θα γινόταν ντόρος; Αυτό είναι πάρα πολύ απογοητευτικό.

Δέχτηκες την Πρωτοχρονιά πρόταση γάμου. Ήταν κάτι που υπήρχε στο μυαλό σου; Το περίμενες;

Σίγουρα είναι κάτι που ήθελα και ονειρευόμουν. Όταν είσαι σε μια σχέση και είναι ο άλλος ο άνθρωπός σου, τρέχει το μυαλό πιο πέρα και στην προοπτική μιας οικογένειας. Επομένως το περίμενα κάποια στιγμή, αλλά όχι τώρα. Το timing με εξέπληξε. Είναι ένας άνθρωπος που όχι μόνο με στηρίζει, με αγαπάει πιο πολύ απ’ όσο αγαπάω και στηρίζω εγώ τον εαυτό μου, και αυτό είναι αμοιβαίο.

Πηγή: thecaller.gr